حکاکی اسید کربنیک روی سطح مریخ

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به‌نقل از Penn State، فرض همه کیهان‌شناسانی که روی مریخ تحقیق کرده‌اند، بر این بوده است که روزگاری روی این سیاره به‌قدری آب وجود داشته که دریاچه‌های عظیمی را شکل داده است و با جاری شدن آب این دریاچه‌ها، دره‌های بسیار هیولایی روی سیاره پدید آمده‌اند. این آب بعدها در اثر تغییرات آب‌وهوایی این سیاره یا به‌ صورت بخار از جو خارج شده است یا به‌ صورت یخ در زیر لایه‌های سنگی سطح مریخ محبوس شده است.

نتایج یک بررسی تازه، منشاء جدیدی را برای پستی و بلندی‌های روی سطح مریخ پیشنهاد می‌دهد. در تحقیقات تازه، دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که طی سال‌های نخستین عمر مریخ، مقدار زیادی آب روی سطح این سیاره به‌صورت باران فرود آمده است.

در آن زمان مریخ آتشفشان‌های عظیمی داشت و این آتشفشان‌ها دی‌اکسید کربن زیادی را به جو می‌فرستادند که موجب شکل‌گیری باران (از ترکیب کربن و هیدروژن) می‌شد. ا

این باران‌های سیل‌آسا که میلیون‌ها سال ادامه داشته، چنان اسیدی بوده است که کربنات موجود در سنگ‌های سطحی را حل کرده و با خود به عمق خاک منتقل کرده‌ است. در مرحله بعد، باران‌ها با آهنگی سریع‌تر از تولید کربن آتشفشان‌ها، دی‌اکسید کربن را از آسمان شستند و کاهش میزان دی‌اکسید کربن در جو مریخ، موجب آغاز عصر یخبندان و ناپدید شدن آب از سطح این سیاره شد.

اگرچه نتایج این تحقیق هنوز به‌صورت قطعی پذیرفته نشده است، اما نظریه مشابهی برای شکل‌گیری «دره گرند‌کانیون» در آمریکا که تولدش 16 میلیون سال به‌ طول انجامید نیز وجود دارد. در صورتی که در سفرهای بعدی به مریخ، امکان حفاری در اعماق بیشتری از خاک وجود داشته باشد و این ‌حفاری‌ها منجر به یافتن آثار کربنات در عمق خاک شود، به‌این معنی‌ است که این نظریه درست خواهد بود. حال این پرسش مطرح است که کاهش دی‌اکسید کربن که روی مریخ این سیاره را از داشتن حیات محروم کرد، روی کره زمین با افزایش دما چه بلای بر سر حیات خواهد آورد؟

مترجم: محمدرضا احمدی‌نیا